Norweskie Leśne

Bardzo wiele osób nie potrafi wskazać różnicy między kotem rasy Norweski Leśny, a kotem rasy Maie Coon. Oto  podstawowe różnice:

 

Koty NORWESKIE LEŚNE

CH Bona Mruczalska*PL
CH Bona Mruczalska*PL

Pochodzenie: Skandynawia

Masa: samce:  5,5 kg – 10 kg, samice:  4,5 kg – 5,5 kg

Inne nazwy: Skogkatt, Skaukatt, Wegie, kotopies

Ciekawostka: Jako jedyne koty domowe potrafią schodzić z drzewa głową w dół.

Tylko u kotów Norweskich Leśnych występuje kolor umaszczenia bursztynowy. Koty bursztynowe są genetycznie czarne.

Szwedzki malarz Nils Blommer w XIX w. namalował obraz „Cats and Angels” na którym Koty Norweskie Leśne zaprzężone są do powozu nordyckiej bogini wegetacji, miłości, płodności i magii Freji.

Interakcje z innymi zwierzętami domowymi:  Lubi towarzystwo innych zwierząt np. psów, natomiast lepiej nie zostawiać go sam na sam z myszkami, chomikami, kanarkami i papużkami – może odezwać się w nim natura łowcy

EMS kod:  NFO

Okres uzyskania pełnej dojrzałości: około 4 lata

 

Standard

 

Głowa:  Kształt trójkąta równobocznego o długim prostym profilu, mocny podbródek. Profil powinien być idealnie prosty bez załamania czyli „stopu”.

Oczy:  Duże, otwarte, lekko zaokrąglone ale nie okrągłe – migdałki. Osadzone lekko skośnie zewnętrznymi kącikami ku górze. Kolor oczu powinien harmonizować z kolorem umaszczenia.

Uszy: Duże, szerokie u podstawy, ustawione na głowie tak, że zewnętrzna linia ucha przebiega po linii prostej przez policzki, zakończone pędzelkami. Z uszu wystają charakterystyczne kępki włosów średniej długości.

Ogon: Długi, co najmniej do łopatek, mocno owłosiony gęstym, długim futrem.

Sylwetka: Ciało średnie do dużego o masywnym kośćcu, wydłużone. Nogi długie, muskularne, tylne kończyny dłuższe od przednich. Łapy szerokie i okrągłe z pęczkami futerka pomiędzy palcami.

Futro:  Włos średniej długości. Wełnisty podszerstek jest przykryty długim, błyszczącym, mocnym i wodoodpornym futrem. Futro to przykrywa grzbiet, boki i wierzch ogona. Na brzuchu i z tyłu tylnych łap występuje tylko podszerstek. Długa kryza w kształcie trójkąta od policzków do klatki piersiowej. Charakterystyczne futrzane „portki” na tylnych nogach.

Umaszczenie:  Czekolada, cynamon jak i rozjaśnienia tych kolorów, czyli liliowy i płowy nie są uznawane. Kolor point również nie jest uznawany. Wszystkie inne kolory umaszczenia są rozpoznawalne. Dozwolona jest dowolna ilość koloru białego. Tylko u kotów Norweskich Leśnych występuje kolor bursztynowy.

Punktacja:

Ciało – 25 punktów

Ogon – 10 punktów

Głowa – 20 punktów

Uszy – 10 punktów

Oczy – 5 punktów

Tekstura futra – 20 punktów

Kolor sierści i wzór – 5 punktów

Kondycja – 5 punktów

Historia rasy

Koty Norweskie Leśne są niewątpliwie przystosowane do przetrwania surowych warunków klimatycznych panujących w Norwegii. Szukając początków kota Norweskiego Leśnego napotykamy na wiele ludowych opowieści – mniej lub bardziej bajkowych. Najstarsze podania mówią, że koty te były ulubieńcami Vikingów. Mówiono, że Vikingowie podróżowali na statkach ze swoimi kocimi towarzyszami i może dlatego znajdowano później koty półdługowłose we Francji, a konkretnie w Normandii. Istnieją również podejrzenia, że koty tej rasy również wraz z Vikingami podróżowały do Ameryki Północnej dając tym samym początek amerykańskiej rasie kotów półdługowłosych Maine Coon’om. Można spotkać się także z teorią, że Norwegi powstały w wyniku krzyżówki kota domowego ze żbikiem zamieszkującym lasy Skandynawii. Nie jest to jednak prawda. Koty te najprawdopodobniej powstały w wyniku naturalnej mutacji i selekcji osobników rodzących się w surowych warunkach północnej Europy. Przetrwać mogły tylko najsilniejsi z okrywą włosową chroniącą je przed zimnem i wilgocią.

Aby rozwiać te wątpliwości przeprowadzono badania genetyczne mające na celu ustalić pochodzenie długiego, a w zasadzie półdługowłosego futra u tych pięknych kotów. Okazało się, że genetycznie nie przypomina ono futra żadnej znanej nam kociej rasy. Można na tej podstawie wysnuć wniosek, że koty Norweskie Leśne to naturalna rasa. Na podstawie tych samych badań ustalono również, że koty te nie są prekursorami żadnej innej rasy.

Niektóre norweskie legendy opowiadają, że Freja – nordycka bogini miłości i płodności wyjeżdżała w świat na wozie ciągniętym przez dwa duże koty o długiej sierści.

W innej legendzie Thor – nordycki bóg burzy i piorunów, przeszedł test wytrzymałości, który składał się podnoszenia dużego kota.

Pierwsze historyczne cytaty pochodzą z 1599 roku. Wówczas to Duński minister i przyrodnik mieszkający w Norwegii Peter Clausson Friis opisał Norweskie rysie. Podzielił je na wilko-rysie, liso-rysie i koto-rysie. Można przypuszczać, że owe norweskie rysie miały dużo wspólnego z dzisiejszym kotem Norweskim Leśnym.

Pierwszymi pisarzami, którzy zebrali wszystkie ludowe legendy byli folklorysta Peter Christian Asbjornsen i poeta Jorgen Moe. W  1835 roku wydali zbiór pieśni i opowiadań norweskich pt.: „Norwescy bracia Grimm”.

W 1912 roku artysta Olaf Gulbransson wykonał rysunek wielkiego Kota Norweskiego w swojej autobiografii.

W 1930 roku w wyniku wylesienia dzikich terenów koty półdługowłose przeniosły się do terenów zamieszkałych przez ludzi. Zaczęły krzyżować się z kotami krótkowłosymi. Jak wiadomo gen krótkiego włosa jest dominujący. W wyniku tych skojarzeń gęste futro dzikich kotów zaczęło się przerzedzać. Jeszcze przed II wojną światową kot leśny został zaprezentowany na wystawie kotów w Oslo. A po wojnie kilku wielbicieli dzikich piękności kontynuowało pracę nad zachowaniem pierwotnych cech tego pięknego kota używając do hodowli najbardziej odpowiednie okazy, które udało im się znaleźć.

We wrześniu 1972 roku kot Norweski Leśny został uznany przez „Norwegian Associations” i otrzymał wstępny standard. W tym momencie termin „Norsk Skogkatt” czyli „kot Norweski Leśny” nabrał innego znaczenia. To nie był już zwykły kot z Norwegii zamieszkujący tamtejsze lasy, a raczej uznanie kraju, który pierwszy uznał tą rasę. W 1973 roku rozpoczęto na serio program hodowlany. Nie było łatwo znaleźć odpowiednią ilość uznanych „Skogkatt’ów” w tamtych latach. Hodowcom zajęło 10 miesięcy potwierdzanie prawdziwości posiadanych przez siebie kotów Norweskich. Pierwszy miot zarejestrowanych kotów Norweskich urodził się z kotki Pippa Skogpuss i kocura Pans Truls należących do Else i Egila Nylund’ów. Było to 17 kwietnia 1974 roku. Kocur Pans Truls mimo tego, że miał okazję zostać ojcem tylko dwóch miotów posłużył jako wzorzec do opisania standardu kota Norweskiego Leśnego.

W 1975 roku grupa pasjonatów hodowców zjednoczyła swoje siły tworząc Klub Kota Norweskiego Leśnego (Norsk Skogkattring), który miał na celu odbudowanie rasy i doprowadzenie do uznania jej przez międzynarodowe federacje felinologiczne. Obecnie rasa ta jest uznana jako narodowa rasa kotów w Norwegii i nazywana Norsk Skogkatt.

Hodowla w początkowych latach rozwoju rasy była bardzo trudna ze względu na bardzo ograniczoną ilość osobników oficjalnie uznanych jako koty Norweskie Leśne. Aby rasa była zatwierdzona przez federacje należało przedstawić trzy pokolenia czystej krwi kotów Norweskich. W kwietniu 1977 roku w Norwegii było oficjalnie zarejestrowanych około 150 kotów tej rasy. W tym samym roku sędzia felinologiczny Carl-Federick Nordane został wysłany przez FiFe (Federation Internationale Feline) do Oslo aby przygotować raport o nowej rasie, który miał być przedstawiony na Walnym Zgromadzeniu tejże federacji w Paryżu. Sędzia zrobił również dokumentację fotograficzną w której znalazły się zdjęcia kocura Pans Truls. Od tej pory standard rasy został dokładnie opisany i uznany. Z biegiem lat wszystkie międzynarodowe federacje felinologiczne uznawały kota Norweskiego Leśnego jako rasę. Do Polski pierwsze koty Norweskie trafiły w 1990 roku.

Wygląd

Koty Norweskie Leśne są duże, silne, muskularne, długonogie i mają wydłużony tułów. Uwagę zwraca trójkątna głowa (od brody do krańców uszu powinien być trójkąt równoboczny) średniej wielkości. Nos powinien być długi i prosty. Profil bez zagięcia. Uszy u kota Norweskiego Leśnego są duże, wysoko osadzone z charakterystycznymi pędzelkami włosów jak u rysia. Ogon długi, za łopatki , gęsto owłosiony przypomina ogon wiewiórki. Tylnie nogi powinny być dłuższe od przednich. Długie, gęste futro na „portkach” (tylnie kończyny) i obfity kołnierz na szyi . Najokazalsze w okresie zimowym. Mogą sprawiać wrażenie, że kot Norweski Leśny jest długowłosy, a nie półdługowłosy. Na spodnich częściach łapek Norwegi mają charakterystyczne dłuższe futerko – fycelki – które działają jak podeszwa w butach i chronią delikatne poduszeczki na łapkach od mrozu i śniegu. Futerko na reszcie ciała jest raczej średniej długości. Jednak ma ono strukturę dwuwarstwową. Dłuższe włosy są raczej sztywniejsze i mocniejsze, aby chroniły zwierzątko przed wilgocią. Podszycie jest gęste aby zabezpieczało kotka przed zimnem. Z daleka można mieć wrażenie jakby futro Norwega przetłuszczało się troszkę, ale jest to zjawisko typowe dla osobników żyjących na wolności.

Z biegiem czasu jednak jakość futra u Norwegów zmieniła się. Tłuste włosy okrywowe można znaleźć już u niewielu kotków. Natomiast długość futra wydłużyła się. Odporność na wilgoć i zimno na skutek zabiegów hodowlanych zanika. Bardzo możliwe, że jest to skutek wprowadzenia do hodowli kotów Perskich. Norwegi mieszano z Persami aby uzyskać nowe odmiany kolorystyczne futra. Ale oprócz nowych kolorów zmieniono również strukturę włosów. Aby uzyskać możliwie jak najszybciej trójkątną głowę wymaganą przez wzorzec rasy, niektórzy hodowcy krzyżowali Norwegi z Turecką Angorą lub kotem Balijskim, a to dodatkowo zmieniało fenotyp rasy.

Odpowiedzialni hodowcy od dawna dążą do tego, aby zachować rasę wraz z jej pierwotnymi cechami i żądają zakazu jakichkolwiek krzyżowań z innymi rasami. W związku z tym w rodowodach hodowanych przez nich kotów można znaleźć przynajmniej pięć pokoleń kotów Norweskich Leśnych.

Oczy Norwega powinny mieć kształt migdałków. Osadzone są lekko skośnie i mogą mieć dowolny kolor – z wyjątkiem oczu niebieskich charakterystycznych dla pointów, kolor point nie jest uznawany wśród kotów Norweskich. W tym miejscu warto również dodać, że Norwegi nie występują również w kolorach czekoladowym, liliowym czy cynamonowym.

Co ciekawe nie wszystkie odmiany barwne mają tak samo silne włosy okrywowe lub tak samo gęste podszycie.

  • czarne koty mają mocniejsze włosy okrywowe i mniej podszerstka,
  • niebieskie koty mają bardzo gęste podszycie,
  • czarne ? pręgowane są najbardziej zbliżone do pierwotnego ideału.

 

Wady:                  Suche, skołtunione futro. Włos jedwabisty. Kolory nie uznane przez federacje felinologiczne.

Charakter        

Pomimo imponującego i nieco dzikiego wyglądu kot Norweski Leśny jest bardzo słodkim kotem kochającym wygodę. Jest ciekawski i z chęcią uczestniczy w życiu rodzinnym. Jest optymalnym towarzyszem dla dzieci, które nauczy – oczywiście bardzo subtelnie – należnego sobie szacunku. Jest bardzo cierpliwy. Świetnie dostosowuje się do mieszkań i do obecności innych zwierząt. Bardzo dobrze „dogadują się” z psami. Jednak lepiej nie zostawiać z nim sam na sam kanarka lub naszej ulubionej rasowej myszki bądź chomika. Może nas spotkać nie miła niespodzianka, kiedy to w naszym kanapowcu obudzi się łowca. Koty te są bardzo inteligentne, zabawne i ciche. Mówią tylko jak mają coś konkretnego do przekazania. Oczywiście zdarzają się osobniki wyjątkowo wygadane, ale jest to raczej rzadko spotykane. Norwega bardzo łatwo nauczymy chodzić na smyczy. Ze względu na to, że przywiązuje się on do swoich właścicieli, a nie do miejsca, podróżowanie z tym kotem nie jest uciążliwe. Dla wielu kotów tej rasy podróżowanie to wręcz nowa przygoda, na którą zawsze są gotowe. Nie boją się wody. Dlatego niech nikogo nie zdziwi „norweg” wskakujący do wanny lub wchodzący z właścicielem pod prysznic. Warto jeszcze nadmienić, że koty te bardzo lubią wspinaczki, dlatego aby zapewnić naszemu pupilowi pełny komfort i zminimalizować wchodzenie na szafki lub zwiedzanie karniszy warto jest zaopatrzyć się w drapak – maksymalnie wysoki do naszych warunków mieszkaniowych. Jeżeli nie mamy drapaka powinniśmy zamontować na ścianie parę półek, które będą z pewnością wielką atrakcją dla rządnego przygód Norwega. Podsumowując kot Norweski Leśny to idealny przyjaciel człowieka, który dostosuje się praktycznie do każdych warunków otoczenia.

Pielęgnacja

Kot Norweski Leśny jest kotem półdługowłosym. Jednak wbrew pozorom jego futro jest bardzo proste w utrzymaniu. Dobrze odżywiony kotek tej rasy praktycznie sam potrafi zadbać o swój wygląd. Dobrze odżywiony!  – ponieważ niewłaściwie zbilansowana dieta przyczynia się do samoistnego kołtunienia się sierści. Aby nasz Norweg wyglądał pięknie wystarczy raz w tygodniu przeczesać jego piękne futro szczotką lub grzebieniem z obrotowymi zębami, który minimalizuje wyrywanie włosów. Jedynie w okresie linienia, czyli wczesną wiosną kiedy to z naszego kosmatego lwa zaczyna wypadać zimowe futerko należy zwiększyć częstotliwość zabiegów pielęgnacyjnych aby zapobiec zakłaczeniu się naszego kota. Oczywiście nawet w okresie letnim kiedy to kot Norweski traci większą część podszerstka mogą pojawić się sporadyczne kołtuny. Wówczas należy spróbować oddzielić palcami delikatnie włosy od siebie.